Prolog

*podkład muzyczny*

          Gdybym mogła cofnąć czas,
          Wciąż bylibyście przy mnie.

          Stanęłam na przeciwko średniej wielkości, drewnianego budynku. Słońce wciąż padało na równo ułożone, mahoniowe deski; rozświetlało je i sprawiało, że wyglądały na dużo jaśniejsze, niż były w rzeczywistości. Okiennice - niegdyś roztwarte na oścież pozwalały jasnym promieniom wpadać do środka każdego pomieszczenia przez uchylone okna, teraz przez dwadzieścia cztery godziny, siedem dni w tygodniu, pozostawały zamknięte na cztery spusty.

         Nie miałam ochoty na oglądanie ludzi z uśmiechami na ustach, spieszących się nie wiadomo dokąd. Skoro sama nie potrafiłam się już uśmiechać, dlaczego oni wciąż mieli do tego prawo?

         Udawałam, że wcale nie ma mnie w środku. Miałam nadzieję, że przechodni uwierzą, że ten dom stoi pusty od kilkunastu miesięcy. Bowiem nic nie wskazywało na obecność choć jednej, żywej duszy. Tak, były tylko dwie umarłe i jedna, która cudem egzystowała pomiędzy dwoma światami.

         Gdybym mogła cofnąć czas,
         Nie wylałabym tylu łez.

         Westchnęłam przeciągle i niezgrabnym ruchem ręki wyciągnęłam klucz z torebki. Z grymasem na twarzy, wiecznie towarzyszącym mi przy powrocie do mieszkania, wsadziłam srebrny przedmiot do starego zamka. Już po chwili stałam na korytarzu, rozglądając się na wszystkie strony, jak gdybym nigdy przedtem tam nie była. Niestety - nie poznawałam tego miejsca, odkąd  i c h  zabrakło. Albowiem razem z nimi zniknęła stamtąd cała radość i szczęście.

         Nienawidziłam tego budynku. Dziwiło mnie, iż kiedyś potrafiłam określać go mianem "dom". Wracałam do niego z uśmiechem na ustach, ponieważ był dla mnie ważny. Ba!  Był n a j w a ż n i e j s z y  w całym wszechświecie. Teraz potrafiłam tylko krzyczeć z bezsilności, jak bardzo chciałabym go opuścić i wreszcie ruszyć do przodu. Zapomnieć o wszystkim co było i zacząć żyć pełnią życia. Stać się na powrót tą samą Fay, którą byłam ponad rok temu.

         Gdybym mogła cofnąć czas,
         Teraz byłabym tam, gdzie wy.

         Tylko że tamta Fay zginęła razem z nimi. Jej ciało pozostało na ziemi wraz z rozumem, ale dusza i serce ruszyły w pogoń za przyjaciółmi. Odeszło wszystko to, co najcenniejsze, a pozostała tylko marna, nic nie warta część mnie. Reszta zagubiła się po drodze.

         Spotkamy się w niebie,
         Drodzy przyjaciele.

~*~

A więc oto i Prolog. 

Pisałam go kilka razy, ostatecznie wyszło, co wyszło. Mam nadzieję, że kogoś w ogóle zainteresuje ta historia. Nie ma co się rozpisywać na sam początek. Wszystko okaże się z czasem.

Zakładki (wszystkie, prócz polecanych) są już uzupełnione.

Miłej lektury :)