"Trzeba być dzielnym, by stawić czoło wrogom, ale tyle samo męstwa wymaga wierność przyjaciołom."

Rozdział 1

*podkład muzyczny*

            Powolnym, bezszelestnym krokiem przemknęłam przez główny korytarz budynku. Minęłam pokoje wciąż należące do przyjaciół i po raz setny tego dnia skierowałam się do swojej samotni.

            Nie wiedziałam co właściwie robię, ani dlaczego to robię. Jak zwykle pałętałam się po domu bez większego celu. Przechadzałam się po prawie każdym jego zakątku, oprócz dwóch. Dwóch pokoi, w których od ponad roku leżą nietknięte rzeczy moich przyjaciół.

            Tuż po wypadku pojawili się tu na chwilę tylko rodzice Angie oraz ciotka Nataniela – jego rodzice zginęli w wypadku samochodowym, gdy był dzieckiem – by zabrać kilka pamiątkowych przedmiotów, które miały dla nich jakieś bliższe znaczenie sentymentalne. Nie napotkali się z żadnym oporem z mojej strony. Wręcz przeciwnie. W tamtym momencie chciałam pozbyć się wszystkiego, co należało do ów dwójki. Nie potrafiłam nawet spojrzeć na drzwi pomieszczeń, w których zamieszkiwali. Dopiero od miesiąca przestałam zamykać oczy, gdy przechodziłam obok nich.

Chciałam zapomnieć o waszym istnieniu,

Choć w duszy i tak modliłam się o to,

Byście już na zawsze pozostali w moim życiu.

            Nie udało mi się zebrać na tyle wewnętrznej siły, by przekroczyć chociażby próg. Nie do końca wiedziałam, dlaczego aż tak mnie to przerażało. Może widok zakurzonych, nietkniętych rzeczy przywróciłby za dużo wspomnień? Może bałam się, że wyczuję ich obecność?

            Przywykłam już do rozmowy z ich zdjęciem, wetkniętym w pozłacaną ramkę, przy porannej kawie. To był jedyny sposób, by poczuć znów tą więź, która istniała między nami. Zawsze w tą specjalną chwilę – dla mnie najważniejszą w ciągu kolejnych, bezwartościowych dni – miałam w głowie jedną, jedyną myśl:

            Chciałabym móc Wam w końcu opowiedzieć

Niesamowitą historię z mojego życia,

Choć przeczuwam, że ona nigdy się nie wydarzy.

            Podeszłam do wielkiego lustra stojącego w kącie mojego pokoju. Tuż obok okna, zasuniętego ciemnego koloru roletą. Pod oknem stało łóżko, którego niegdyś nie miałam czasu nawet zaścielić. Przez bezczynność, przez stan odrętwienia, w którym się znajdowałam, stałam się straszną pedantką. Nie miałam co ze sobą zrobić. Nie wychodziłam do ludzi – wszyscy, których znałam nagle stali się dla mnie obcy – co za tym szło, przebywałam z samą sobą w ogromnym domu na przedmieściach Londynu. Musiałam czymś zająć ręce, więc w pierwszej chwili zabrałam się za sprzątanie. Od tamtej pory mój pokój lśnił czystością.

            Zerknęłam w odbiciu lustra na średniej wielkości obraz, wiszący nad biurkiem po drugiej stronie pokoju. Przedstawiał on wyimaginowany  świat, stworzony przez całą naszą trójkę. Widniały na nim różnego rodzaju stwory: nimfy, wróżki, elfy, nawet dementorzy rodem z Harry’ego Pottera.

            Tworzenie wspólnych dzieł, było najlepszym sposobem na nudę.

            Dwójka uśmiechniętych nastolatków, machających sobie nawzajem pędzlami przed oczami oraz tłumaczących coraz to nowe pomysły, które wpadały im do głów, próbowała pozbierać wszystkie dotychczasowe fantazje do kupy i stworzyć w końcu arcydzieło, którego nie powstydziłby się sam Leonardo Da Vinci.

            Średniego wzrostu blondynka zaśmiała się w głos, gdy niechcący farba ze wspomnianego wcześniej pędzla, znalazła się  nagle na opalonej twarzy ciemnowłosego chłopaka. Nataniel obrzucił ją ostrym spojrzeniem, po czym – nie pozostając jej dłużny – umoczył swój przyrząd w cieczy niebieskiego koloru i namalował na policzku Angie kilka krzywych kresek.

            Nie minęła chwila, gdy dwójka zdyszanych, zmęczonych „wojną” nastolatków opadła na ziemię wciąż dusząc się ze śmiechu. Właśnie wtedy do pokoju weszła wysoka, czarnowłosa dziewczyna o pięknych, chwalonych przez płeć przeciwną oczach koloru czekoladowego. Niosła telefon komórkowy w lewej ręce, natomiast prawą balansowała okrągłą tacą, na której stały trzy przezroczyste szklanki.

            Grymas, który gościł na jej twarzy zastąpił szeroki uśmiech.

- Chyba ominęła mnie cała dobra zabawa. Jak mogliście o mnie zapomnieć? – jęknęła, podśmiewując się pod nosem.

            Postawiła tacę na ziemi, tuż obok dużego płótna, na którym już za chwilę miała znaleźć się Kraina Marzeń, jak zdążyli nazwać już swoje dzieło. Usadowiła się naprzeciwko pary przyjaciół i zwinnym ruchem przewiązała włosy kolorową wstążką.

            Nim Fay zdążyła chwycić za pędzel, przyjaciele niespodziewanie rzucili się na nią z rękami umazanymi farbkami różnego koloru, chichocząc złowieszczo. Krótki krzyk, pełen radości, ale również zdziwienia, wydobył się z jej piersi.

            Dostała to, czego chciała. Nie mogąc opanować śmiechu spojrzała w lustro stojące w rogu jej pokoju.

- No, to jest dopiero arcydzieło – rzuciła. Na jej przystrojonej kolorowymi mazidłami przyjaciół wpełzł, tak dobrze znany jej samej, półuśmiech. Przyglądała się jeszcze przez chwilę swoim roześmianym  oczom, w których wciąż tańczyły iskierki szczęścia.

Spojrzałam w swoje ciemne oczy w odbiciu lustra. Teraz widziałam w nich tylko nic nie znaczącą pustkę. Odzwierciedlały dokładnie to, co działo się w moim sercu.

Gdzie jesteście?

Czy słyszycie mój niemy krzyk?

Bez Was ten świat wydaje się być nic nie warty.

            Do moich uszu dobiegł głośne brzmienie dzwonka do drzwi. Skrzywiłam się na dźwięk wysokich decybeli, raniących mój słuch. Przywykłam do ciszy. Przywykłam nawet do samotności.

            Przemierzyłam korytarz w kilku krokach; zbiegłam po schodach. Dotknęłam opuszkami palców  klamki od drzwi wejściowych. Zawahałam się, nim je otworzyłam. Przecież ludzie mieli uznać ten budynek za opuszczony. Przecież mieli obchodzić go szerokim łukiem. Mieli uwierzyć w głupią historię, iż tu straszy i nigdy nie postawić nogi bliżej wejścia.

            Tylko ci najbliżsi, którzy pozostali wciąż żywi, wiedzieli gdzie się ukrywałam. Mieli informacje na bieżąco, które zamieszczałam w kolejnych, przesłodzonych, kilku zdaniowych listach typu: „Droga Mamo, wszystko wciąż w porządku. Jakoś się trzymam. Widzimy się niedługo. Kocham Cię, Fayleen.”

            Wiedziałam, że się o mnie martwiła, ale decyzje, które podjęła za mnie w niektórych sprawach, zmieniły moje nastawienie. Nie chciałam się z nią więcej widywać. Zbudowałam między nami gruby, ceglany mur, którego nikt nie zdołałby przebić. Musiałam ją od siebie odciąć, inaczej wpędziłaby mnie w paranoję, zupełnie jak zrobiła to z samą sobą.

            Nie zastanawiając się nad tym dłużej, pociągnęłam za metalowy przedmiot. Moim oczom ukazała się roześmiana twarz matki. Utkwiłam wzrok w dołeczku, który pojawiał się w prawym policzku  kobiety, gdy na twarzy ukazał się choć cień uśmiechu. Znałam go aż za dobrze, ponieważ niegdyś często widywałam go w odbiciu mojej osoby. Jej blada cera kontrastowała z ciemno granatowym płaszczem, który miała na sobie. Wyglądała bardziej jak cień człowieka, wampir albo duch, niż człowiek sam w sobie, bowiem schudła kolejne kilka kilo, więc kości były niemal na wierzchu. Kobieta zlustrowała mnie wzrokiem. Patrzyła niemal z przerażeniem, a jej uśmiech rozpłynął się w powietrzu, jak gdyby nigdy nie próbowała mi nim poprawić humoru. 

            Poczułam się przez chwile, jakbyśmy obie patrzyły w lustro. Byłyśmy do siebie podobne, ba, wyglądałyśmy wręcz identycznie, gdyby nie różnica wieku, przez którą kilka drobnych zmarszczek pojawiło się na twarzy kobiety. 

- Fay, wyglądasz strasznie. Kiedy ostatni raz zjadłaś coś pożywnego? Może w końcu zadbasz o siebie? – zaczęła swoje kazanie. Zastanawiałam się przez chwilę, jak taki szkielet może wiedzieć cokolwiek o "pożywnym posiłku", jednak zachowałam tę uwagę dla siebie. Przestałam jej słuchać chwilę po słowach: „Takim zachowaniem nie przywrócisz ich do życia”.

            Może dla niej te słowa nic nie znaczyły, ale moje serce przecięły na wskroś. Nie odpowiadając na żadne zadane przez nią pytanie - ba! - ignorując jej wszystkie pytania, machnęłam ręką na znak, że ma wejść do środka. Zaciskając usta w wąską linijkę, bez zbędnych już słów, weszła do domu. Usiadła na wzorzystej kanapie w salonie. Spoglądała wyczekująco w moją stronę.

- No więc? Co ty na to? – zapytała po kilku minutach ciszy. Zerknęłam gdzieś za siebie, jakbym się spodziewała, że to pytanie nie było do mnie. Matka pokręciła głową z dezaprobatą. – Skup się! – warknęła odkładając swoją ciężką, skórzaną torbę na ławę.

            Nie mówiąc ani słowa, przysiadłam się na oparciu kanapy. Uniosłam brwi do góry i czekałam, aż powtórzy wypowiedziane przed chwilą, doskonale przygotowane regułki. Gdy zauważyłam, że nie ma zamiaru tego uczynić, podniosłam się z miejsca i po cichu skierowałam się do kuchni. 

Przestając czuć Waszą obecność,

Przestaję czuć się pewnie.

            Ten dom był dla mnie niesamowity nie tylko pod względem dzielenia go niegdyś z najbliższymi, ale również dzięki architekturze i projektowi. Bowiem wchodząc przez drzwi frontowe, od razu znajdywałeś się w głównym pomieszczeniu, które było podzielone na salon oraz kuchnię. Nie było żadnego przejścia z jednej części, do drugiej. Tylko panele podłogowe, które w pewnym momencie magicznie zmieniały się w płytki koloru łososiowego, pokazywały gdzie kończy się pokój.

            Z salonu na pierwsze piętro prowadziły kręte, drewniane schody. Tam znajdował się tylko długi korytarz, na końcu którego znajdowało się duże, jedyne niezasłonięte kotarą okno, z którego czasem podziwiałam widok zielonych pagórków, wzdłuż przeciętych strumykiem. Z tegoż korytarza można było dostać się do każdego pokoju na piętrze.

            Wyjęłam z lodówki karton soku pomarańczowego, z susznika natomiast zniknęły dwie przezroczyste szklanki. Wylałam do nich ostatek napoju, a jedną z nich podałam stojącej tuż za mną mamie. Zasiadłam na krześle dostawionym do okazałego, drewnianego stołu, nakrytego kwiecistą ceratą.

- Ciotka Zoe z wujkiem Andree wyjeżdża na miesiąc do Norwegii. Jadą szukać mieszkania i dobrej pracy – zakomunikowała. Upiła kilka łyków soku i spojrzała na mnie wymownie.

- Cieszę się razem z nimi – powiedziałam bezbarwnym tonem. – Jednak nie rozumiem dlaczego mi o tym mówisz.  

- Pamiętasz jej córkę, Payson? – zapytała radośnie, niczym nastolatka opowiadająca o swojej pierwszej randce. Mama zarzuciła kilka niesfornych, czarnych loków za ucho, po czym pokiwała głową. Na jej bladej twarzy znów pojawił się lekki uśmiech.

            Jak mogłabym nie pamiętać najbardziej rozdartej małolaty na Ziemi? Mimo tego, że jej rodzice wciąż mieli kłopoty finansowe, ona dostawała wszystko, czego tylko zapragnęła. Właśnie dlatego uważa się za pępek świata. Słowo „nie” praktycznie nie istniało w jej słowniku.

            Rozpieszczona jedynaczka – tak, to idealnie oddawało moją opinię o niej. Była oczkiem w głowie cioci Zoe. Mała pociecha, której podobno nie sposób było odmówić. Gdyby była chociaż trochę bardziej empatyczna. Gdyby potrafiła przystopować z chamskimi odzywkami – jej słownictwo było niebywale rozbudowane, jak na jej wiek – może wtedy bym ją choć trochę polubiła.

- Co z Payson? – rzuciłam. W sumie średnio mnie to interesowało, ale skoro to było tak ważne dla mamy, to mogłam poudawać zaciekawienie. – Wysyłają  ją na jakiś obóz dla wrednych dzieci?

- Bardzo zabawne – mruknęła, upijając kolejny łyk napoju. – Pay jest tylko pięć lat młodsza od ciebie. Ma szesnaście lat, jest już dojrzała. – Nie wiedzieć po co, próbowała usprawiedliwiać tego małego potworka i sprawiać, że moje mniemanie o niej będzie lepsze.

- No więc? – zapytałam nie uzyskując jednoznacznej odpowiedzi.

- Zoe niemal mnie o to błagała, dlatego mam nadzieję, że będziesz równie przychylnie patrzyć na tę sprawę, co ja. Musimy jej pomóc, w końcu to nasza najbliższa rodzina.

- Mało ważne – rzuciłam, przerywając nadchodzący monolog.

- Przez następny miesiąc będzie mieszkała z tobą – powiedziała niepewnie, mrużąc oczy w skupieniu. Próbowała odczytać emocje z mojej kamiennej twarzy.

Dobre sobie. Przez jedenaście miesięcy zdążyłam opanować sztukę „Jak ukryć emocje?”. Patrzyłam więc na nią z politowaniem, choć wewnątrz gotowałam się ze złości. Jak mogła znów mi to zrobić? Znów decydować za mnie, wciąż kontrolować moje życie? Wrobić mnie w rolę niańki zaraz po tym, jak zapisała mnie na idiotyczną terapię z psychiatrą? 

A  w miejscu, które nazywałam domem,

Zapanowała ciemność.

~*~

Jak widzicie rozdziały będą pojawiać się co tydzień bądź dwa. Wszystko, ale to wszystko jest mojego autorstwa. Fragmenty "piosenek" pisane pochyłym drukiem również. Mam nadzieję, że przypadnie to komuś do gustu.

Dziękuję Obserwatorom oraz wszystkim czytającym to opowiadanie. Dużo lepiej mi się pisze, kiedy mam dla kogo, jednakże nie ukrywam, że pisałabym to dalej, nawet gdyby Was nie było :) Wielkie dzięki, że trwacie u mego boku. 

Pozdrawiam serdecznie! :)

PS: Postać Payson zostanie dodana do "Kukiełek" jeszcze przed następnym rozdziałem.

PS2: Niedługo wrzucę cały Soundtrack opowiadania.